وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">

وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...

ساعت پنج صبحه، یهو یاد اون شبی می‌افتم که صورتتو چسبوندی اونور نرده، من صورتمو چسبوندم اینور و گفتم: ببخشید آشتی؟ تو هم گفتی من که با کسی قهر نمی‌کنم... صبحش سرت داد زده بودم، جلو همه فاز بداخلاقی داشتم باهات، که چرا تو نبود من چیزا رو اونطور که من می‌خواستم مدیریت نکرده بودی؛ ولی تو از کجا می‌دونستی قفلی بودن منو؟!  فکر می‌کنم کاش زمان قفل می‌شد توی اون لحظه، کاش ماشین زمان داشتم برمی‌گشتیم همونجا و بی‌محابا می‌بوسیدمت... میچرخم به پهلوی راست که صدات می‌پیچه تو گوشم:  بیا چپ؛ تو بخواب تو بغلم منم پایتخت ببینم بخوابیم. گلوم یه جوری ورم می‌کنه که حالا دوباره تا چند روز صدام بگیره...  ساعت پنج صبحه،  ولی اون تصویر در نرده‌دار آهنی کافه واسه ساعت ۹:۳۰ شبه... همین روزای اسفند، وقتی هنوز نمی‌دونستم زندگی با یه زخم ترمیم ناپذیر و یه دلی که تنگیش تموم نمی‌شه چجوریه. ساعت پنج صبحه و من دلم می‌خواست سرمو تکیه داده بودم به کمر تو و فکر می‌کردم امن‌تر ازین مگه حسی هست؟ ولی در استانه‌ی سی سالگی عروسک گوش‌درازمو بغل کردم و تمرین تنفس انجام می‌دم که بدنم بفهمه در شرایط بقا نیست و پنیک نکنه. ساعت پنج صبحه و توی تختم دراز کشیدم و میجنگم با اون امید احمقانه‌ای که قایمش کردم زیر هزارتا بزک دوزک که آدما نفهمم یه جایی چشم انتطار معجزم و خفه‌اش کنم این سوسوی بی‌دلیل احمقانه، ولی باید بالای یه کوه باشم، یه جا که بتونم داد بزنم، انقدر داد بزنم تا شاید بعد یه سال خالی شدم... شایدم حسرت و امید و همه چیزم پرت کردم ته دره همون کوه... شایدم... پنج صبحه، کاش لاقل خوابم ببره، که قدر یه عمر خواب طلب دارم... ساعت پنج صبحه و من گیر کردم تو اون ۹:۳۰ شبی که صبحش نباید داد می‌زدم وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

می‌شینیم پای آیپد این دختر و عکسایی از گذشته می‌بینیم و من از همون لحظه اول امیدوارم بین عکسا سرو‌کله‌ات پیدا شه ببینم می‌تونم خودمو نگه دارم یا نه؛ عکست از اون شبی که پشت نرده‌ها وایساده بودی شبیه زندانی میاد رو صفحه و یه لحظه یخ می‌کنم؛ ولی گریه‌ام نمی‌گیره، یا لاقل نمی‌ذارم که گریه‌ام بگیره... به این فکر می‌کنم که تو الان چه می‌کنی اگه عکس منو ببینی؟ نمی‌دونم، هیچ ایده‌ای ندارم... دلم می‌گیره، بغض گلومو فشار می‌ده ولی نفس می‌کشم که بره پایین... بدجایی نشستم، رو همون مبلی که دست انداختی تو کتابخونه و ریچارد براتیگان برداشتی و شروع کردی از روش خوندن و من اصلا نمی‌فهمیدم چی می‌خونی، چون غرق نگاه کردنت بودم...  دلم تنگ شده ولی عصبانی‌ام، چون به این باور از خودم‌ رسیدم که از پس همه چی و همه کس برمیام، ولی تو هنوز برام حل نشده‌ای، یه کاری با دلم کردی که هرچی بیشتر می‌خوام‌ رهات کنم بیشتر نشونه‌هات برمی‌گردن به جونم. عصبانی‌ام؟ شایدم دلخورم، دل گرفته‌ام، بیشتر از هر چیز با بدبختی دارم درمیام ازین باتلاق مداوم... سخت بود امسال، خیلی سخت، ولی عجیب بود، خیلی عجیب... وقتی در شکسته‌ترین حالم بودم بلند شدم از جام. دلم تنگه خیلی زیاد ولی چیکار می‌شه کرد؟ ۰۲/۱۲/۲۲ ۰ ۰ رؤیا عطارزاده اصل وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

پسرت نشسته روبه‌روم و من همه‌ی زورمو جمع کردم که با دیدنش مدام یاد تو نیفتم و دلم نخواد بغلش کنم چون بعد من بازم تو رو دیده و کار کرده باهات و صداتو شنیده؛ چون تو بهش زنگ زدی و باهاش حرف زدی و چیزی نبوده که دور نگهتون داره از هم... تی‌شرت مشکی پوشیده مثل همیشه، صاف نشسته چون هیچوقت قوز نمی‌کنه و این رفتارش به طرز عجیبی شبیه توئه.متین و موقر نشسته و حواسش هست درست به بقیه گوش کنه،  دوست دارم فرار کنم، برم یه جایی که هیچ‌کس نباشه، که مدام یاد تو نیفتم، که بعد یه سال سذوکله زدن با خودم دوباره دلتنگت تشم و بگذرم از فکر کردن مداوم بهت؛ ولی دروغ می‌گم به همه! تو هر روز و هر لحظه هنوز جلوی چشممی، موقع خواب کنارمی و من دیگه با حضور مداومت نمی‌جنگم چون هرچی بیشتر می‌جنگم بیشتر هستی و من دلتنگ‌ترم.  می‌خوام برم بشینم پیش پسرت و بهش بگم برام از روزهای کار کردن با تو تعریف کنه، ازش بپرسم هیچ یادم کردی؟ هیچوقت گفتی جاش خالی؟ هیچوقت اشتباهی دام نکردی؟ ولی نمی‌شه، این خونه زیادی شلوغه واسه منی که دوباره بغض راه گلومو بسته و نباید حرف بزنم که یهو نترکم.  فکر می‌کردم عبور کردم ازت و حالا فقط توی دل منی و شبیه یه راز درونی هیچ چقزی از بیرون بهم نمی‌زندم، ولی اشتباه کردم، هنوز یه چیزایی هست که بودن تو و نبودنت رو یادم میاره و قلبم رو چنگ می‌زنه. این دلتنگی تا کی قراره کش بیاد بنی؟ کی دیگه مچ خودمو نمی‌گیرم که هنوز منتظر معجزه‌ام برگردی؟ می می‌گذرم ازت؟ ۰۳/۰۱/۱۲ ۰ ۰ رؤیا عطارزاده اصل وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

بیست و نه ساله‌ام و در آغاز سی سالگی، تنهایی هجوم اورده به تمام تنم. نشستم توی کمد سیاه رنگم و هیچ‌کس حتی دم در نیست کهدست بکشد به سرم. راستش من هم درها را قفل کرده‌ام که ورود نکند کسی.... توی یک سال گذشته قد کشیدم، بزرگ شدم اما، یاد گرفتم به خیلی خیابان‌ها نباید دوباره برگشت، خیلی نوشیدنی‌ها دیگر به جانتنمی‌چسبند، پاستیل و لواشک خوردن را دیگر دوست نداری، ماشینت پناهگاه گریه‌های بی‌وقفه‌ است، غمگینی، چون هیچ چیز جای خالیقلب هزار تکه‌ات را پر نمی‌کند... چشم که می‌گذارم روی هم، برگشته‌ام به آغوش امنم، بوی عطرش می‌نشیند روی تنم، اما غلت که می‌زنم تا بچپم توی چهارچوب بازوانشو صورتم را گم کنم توی تنش، نیست شده... و منم، توی کمد سیاه رنگم، با قفل بدون کلید روی در و خاطرات شبرنگی که امان می‌برند ازآدم و هیچ کسی که نیست بگوید، من همینجا میشینم پشت در... بیست و ن وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

موجود عجیبیه آدمیزاد... چون همیشه خودتم خودتو غافلگیر می‌کنی.مثلا من فکر می‌کنم که شجاعت وایسادن جلوی همه‌ی ترسامو دارم، سگارو می‌گیرم توی بغلم، تنها وایمیسم تو تاریکی محض یه تونل دراز و سکوتو بغل می‌کنم، از ارتفاع می‌پرم و با آخرین توانم نعره می‌زنم، توی اوج یه ظهرگرم تابستون دراز می‌کشم زیر آفتاب تا شاید با خورشید دوست شم، تو سرمای یه روز برفی می‌خوابم توی برفا که سرما بره تو همه‌ی جونم، تو بارون شدید خرداد‌ماه دنده عقب از یه کوچه‌ی بن‌بست میام بیرون چون دو تا کوچه پایین‌تر رفیقم زیر بارونه.... بی‌ترس از شکستنْ سنگ سیزیف رو میگیرم رو دوشم و از کوه می‌رم بالا؛  اما، دو قدم مونده به قله، سنگ قل می‌خوره از روی دوشم، خردم می‌کنه، می‌شکندم و سرازیری رو سر می‌خوره رو به پایین کوه. سنگ سیزیفم شبیه گوساله‌ی پیرزن سبکه، هرچی‌ام‌ بالاتر می‌ریم رشد می‌کنه‌ اما سنگینی نداره روی دوشم چون وابسته‌ام بهش، چون ته این راه قراره از دلش اون بتی دربیاد انگار که واسه خودم ساختم، اما ما که هیچ‌وقت به قله نمی‌رسیم... می‌دوئم‌ دنبالش، با تمام قدرت، می‌خورم زمین و سریع بلند می‌شم و دوباره می‌دوئم، مدام فکر می‌کنم این منم که کندم، شاید کفشام اشتباهه، شاید زورم کم بوده شاید...  می‌دوئم، با همه‌ی سرعت می‌دوئم و وایمیسم جلوی سنگ گیانم ولی رد میشه از روم و با صدای التماس هم برنمی‌گرده و می‌ره و می‌ره و می‌ره و من مچاله شده روی شیب می‌بینمش که دور میشه و دور میشه و دور میشه... موجود عجیبیه آدمیزاد، چون فکر می‌کنه شجاعه ولی از ترس سقوطِ دوباره می‌ره توی نزدیک‌ترین غار و خودشو قایم می‌کنه، چون تازه می‌فهمه که این همه سال می‌ترسیده از شکستن و واسه همین همون پایین کوه وایساده بوده، و بعد وقتی ی وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

گردنت را که کمی کج می‌کنی به راست، دست که می‌کشی روی ریش‌های سیاه و سفیدت، برق که می‌دود توی چشم‌هایت، خنده‌ام زودتر از نقشه‌ی تو می‌زند بیرون که می‌دانم شیطنتی به دنبال این دست به ریش کشیدن‌هاست. حرفی که احتمالا حرص من را درخواهد آورد، نکته‌ای که از لابلای حرف‌های من بیرون کشیدی که شبیه بچه‌ای چوب به دست بیفتی به دنبال من هم بازی‌ات و من، بدوم به دنبال تو که یک جایی وسط بازی بپیچم دورت و بخندیم و قهقهه بزنیم انگار که دنیا فقط و فقط گرد ما می‌چرخد.   تو نقطه‌ی امن منی. این را وقتی می‌فهمم که می‌زنم توی ذوقت وقتی چشم دوخته‌ام به خال کنار بینی‌ که جاخوش کرده بالای سمت چپ سبیلت و تو از این می‌گویی که صبرت تمام شده برای دیدن نوزاد دختر از راه نرسیده‌ای که احتمالا توی بغلت احاطه می‌شود از دوست داشتنی که خوب بلدی نشانش دهی.   قهوه‌ی سرد شده‌ات که را که سر می‌کشی، یادم می‌افتد چقدر می‌ترسم از تمام شدن تک تک این لحظه‌ها، از اینکه ذره‌ای آزارت دهم، از اینکه مدام به نقطه‌ی سیاه زندگی‌ات تبدیل شوم، از اینکه حرف‌هایم، رفتارم، کارهایم آزارت دهند. دست می‌اندازم به جلو که دست هایت را بگیرم، که این لحظه، این آن را نگه دارم برای همیشه.   نبات ها را که حل می‌کنی توی چای من، عمق وجودم می‌لرزد از اینکه انقدر دوستت دارم، چون حتی ذره‌ای، لحظه‌ای و آنی از خودم دور نیستم در کنار تو، از اینکه چقدر چیزها به شکل عجیب و شیرینی برایم قابل کنترل نیست و اینکه چقدر این تلاش هر روزه‌ام برای شبیه تو شدن را دوست دارم.   دود سیگارت که می‌پیچد زیر بینی‌ام، پرت می‌شوم وسط کهکشان قهوه‌ای رنگ چشمانت، جهان برای لحظه‌ای توقف می‌کند، و به این فکر می‌کنم، که تولد تو، مبارک‌ترین‌ اتفاق زمان است، وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

من خودم دیدم رد زخم این طناب‌عای لعنتی ر‌و روی تن‌هاتون؛ بعضیا دوش گرفتین این بارو بعضیا ماسکش کردین زدین رو صورتاتون، بعضیا بندش کردین به مچ پاهاتون... سخته ولی به خدا، خسته نمیشین مگه؟  یعنی کلافه نمیشین از درد حمل این همه تظاهر به قوی بودن، به بی‌خیالی، به آرومی، به خودخواهی، به خیرخواهی، به والد خوبی بودن، به کارمند نمونه بودن، به دغدغه داشتن؟ بسه بابا، بذارین زمین این بارو...  راستش من خسته‌ام از تظاهر به جنگجو بودن، می‌خوام یه مدت این بارو کلا بذارم زمین، ادا درنیارم بقا مهمه برام، که اگه تلاش کردم و نشد خب مهم نیست پا میشم دوباره می‌سازم، که نشد که نشد، که این نیز بگذرد....  آره، یه وقتایی این بارو باید گذاشت زمین، حداقل هرچندوقت یه بار، باید ادای آدم قویا رو درنیاورد، باید چپید تو بغل یکی، یا نه اصلا، یه گوشه‌ی اتاق، کند این بالاپوش و ماسک‌های احمقانه رو، بغل کرد این خود عریانو، بعد مثلا گوشی برداشت و راحت زنگ زد، یا پنجره رو باز کرد نعره کشید، یا راحت محراب جواد یساری رو گذاشت و تا خود صبح اشک ریخت...  خود دانید نهایتا، ولی بذارید زمین یه وقتا این بارا رو، به دلتون پیش برید، نه این عقل لامصب... ۰۲/۰۲/۳۱ ۰ ۰ رؤیا عطارزاده اصل وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

یهو می‌بینی همینه که خانم ز همیشه می‌گه مراقب آرزوهایی که می‌کنی باش، مراقب چیزایی که گوش می‌کنی، کتابایی که می‌خونی، فیلمایی که می‌بینی باش... چون یهو مچ خودتو می‌گیری می‌بینی اون آهنگ خانم اَدل رو که باهاش فاز می‌گرفتی و نعره می‌زدی الکی رو، داری زندگی می‌کنی و‌ می‌گی همین، دقیقا همین که ادل می‌گه! دقیقا همین که "ما می‌تونستیم همه چی داشته باشیم، تو قلب و روح منو تو دستات داشتی ولی*..."به همه می‌گی خوبم، بهترم، دارم گذر می‌کنم، یه هفته است گریه نکردم، ولی تا می‌شینی پشت فرمون دلتنگی خفتت می‌کنه، بغض میاد بالا و تو بلند داد می‌زنی که راه نفس کشیدنت باز شه و بتونی ادامه بدی.بعد چی می‌شه که خواب خنده‌هاشو می‌بینی؟ اون خنده‌ای که فقط تو بلد بودی صداشو درآری، یا مغز و ناخودآگاه و شیمی بدن چجوری کار می‌کنن که توی رؤیا یه عطر رو بازسازی می‌کنن، که با دل چند تیکه بپری از خواب و حس کنی با اون عطر تو خواب بغلت کرده که بوش مونده روی موهات وگرنه شدنی نیست این قدرت بازسازی، که اگه هست چه چیز ترسناکیه مغز آدمیزاد و مدام ادا درمیاره.می‌ری سراغ گوشی حواستو پرت کنی، ولی زور هیچ بازی‌ای انقدر زیاد نیست که بکشوندت وسط دنیای خودش، اینستاگرامت ۲۴ تا نوتیف داره ولی خوشت نمیاد بازش کنی، دلت نمیاد بازش کنی؛ آخه مگه اصلا این گوشی به چه دردی می‌خوره دیگه؟ حالا با ابن جغد سبز تا ته دروس فرانسه هم رفتی، تهش که چی؟می‌چپی زیر لحاف تخت، تو تخت خودتی ولی دلت توی تخت دیگه است، جمع میشی تو بغل خودت، ولی پشتت چسبیده به پشت آدمی که صدای خنده‌هاش و همخونی بلندش با آهنگای قدیمی از گوشت نمی‌ره... توی خونه‌ی شما همه از بوی سیگار بدشون میاد ولی بازوهای تو، بازوهای تو چرا بوی سیگار کمل مشکی می‌دن که انگار صبح زود ک وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب

راستش توی خیابونای تهران زیادی 206 هست، همه هم شکل همن، فقط تو بعضی چیزها با هم فرق دارن... مثلا حد فاصل همت شرق تا ورودی امام علی جنوب، حداقل 43 تا 206 می‌شه دید که همشونم رنگشون خاکستریه، ولی هیچ‌کدوم اونطور که باید نیستن؛ یعنی یا زیادی نو ان، یا رو دراشون ازین اسفنجای "من نوئم توروخدا توجه کنید" هست، یا پلاکشون اونجوری نیستن که مدنظره. اصلا یه مسئله مهم که باید بهش رسیدگی بشه اینه که 206 و 207 زیادی شبیه همن؛ و اگه آدم از توی آینه‌های بغل دنبالشون بگرده، یه وقتایی ممکنه اشتباهشون بگیره. حالا فکر کن این وسط، توی ترافیکی که کلافه‌ات کرده، البته کلافگیت بیشتر به خاطر اینه که حوصله آهنگ نداری ولی سکوت هم کرکننده است، گوشیت اعلام می‌کنه که "هوی، قرصای شبت یادت نره"؛ بعد باید دست کنی توی کیف سفیدت و ظرف قرص سفید روزای سه شنبه رو پیدا کنی که قرصا رو بندازی بالا حالا شاید دلت آروم تر شد، بعد حرص بخوری از این تجمع رنگ سفید دور و برت.   دوباره از آینه چشم می‌اندازی به ماشین‌های اطراف و می‌بینی که 206 های سفید خیلی زیادن، 206 های مشکی بیشتر، اما خاکستری‌ها خوشبختانه کمترن؛ با این وجود، هیچ کدوم حرف وسطشون ی نیست، اگه باشه زیر ایرانشون 21 نیست، اگه باشه رانندشون مرد نیست، اگه باشه اون مرد سیگاری نیست، اگر باشه چشمای مرد قهوه‌ای نیست، اگه باشه، اونی که باید نیست... از حد فاصل شمال امام علی از همت تا ورودی دولت آباد ولی، اونجا که فقط ده دقیقه مونده به خونه، تعداد 206 ها کمتره. البته دقت کردن به ماشین‌های اطراف وقتی داری با سرعت صدتا می‌ری و پیچی روی پل چون می‌خوای اون پرایدی که پشتت نوربالا زد رو بگیری و تلافی کنی یا خشمتو خالی کنی سرش، خیلی راحت نیست، حالا اگه بتونی دقت کنی هم رن وقتی جادوگران تبدیل به پریان دریایی می شوند!...ادامه مطلب